Kibrit Isiginda Hayaller

Çocuklar ve hayalleri...
Hayalleri olan bir çocuk olmadigimdan sanirim bu konuda yazacak en son kisi ben olmaliyim.

Garip.
O kadar gerçekciydim ki, kendimi hayal kurarken hatirlamiyorum bile.
Her sey gözümde o kadar imkansizdi ki...
Düslerimde bile resmedemiyordum dilediklerimi. 
Hos ne dileyecegini de bilen biri degildim pek.
Bir gün okulda Kibritçi Kiz’i izlettirmislerdi. 

(Bir ögretmenin, bir çocuga yapacagi en acimasizca çizgi film seçimidir bu arada. Hâlâ bir travmadir bende. Neyse o ayri bir yaziya konu olacak bir sey..:) )
Filmden aklimda kalan seylerden biri de, hayallerin bir kibritin yandigi sürece verdigi an’lik mutluluguydu...

Hayal esittir hüzündü. 

Olmasi gereken ama olamayandi.
Düslerde görülen, baska bir olasilik fikri beni daha üzmesin diye belki...hayal kurmadim.
Ve büyüdüm.
Hâlâ gerçekci, hâlâ bilinci sürekli açik biriyim.
Tek bir farkla...
Küçük bir kizken kurmadigim tüm hayalleri büyük halime saklamis gibi...
An’lik mutluluklara razi büyük bir kizim artik.
Ondandir ki, her gece sakladigim tüm kibritleri yakip yakip atiyorum...
Onlar yandikca da hayallerim hep devam ediyor.
Ve gördüklerim artik esittir mutluluk oluyor. 

☆ Kareli Battaniye

@eksenkarakter